به نام خدا

اول شهریور /23آگوست روز جهانی یادبود تجارت برده و لغو آن است.

این مطلب را از روی یک سررسید متوجه شدم. برایم جالب است که یکچنین روزی در تقویم جهانی ثبت شده است اما در ایران کسی به آن توجه ندارد. چرا هیچکس از این روز برای روشن ساختن ابعاد این فاجعه عظیم تاریخ بشر که غرب آنرا تحمیل کرده استفاده نمی کند. از این روز بهره های زیادی حتی در سطح جهانی به نفع جبهه مستضعفین می توان برد. متاسفانه غرب با سرپوش گذاشتن بر این واقعه مهم و یا حداقل با تاکید بسیار بر لغو آن سعی در انحراف اذهان و حافظه تاریخی مردمان دنیا دارد. تا ما فراموش کنیم که در پس شعارهای زیبای مدرنیته و در دموکراسی، حقوق بشر، احترام به حقوق فردی انسانها، اومانیسم، و هزاران شعار ریز و درشت دیگر خون میلیونها انسان قربانی برده داری نهفته است. چرا از پس صدای کارخانه ها و ماشین الات و مظاهر تمدن غرب، ناله ها و زجه های مادران و کودکان سیاه و سرخ را نمی شونیم؟ چرا گوشمان برای شنیدن صدای زنجیرهای بردگان هنگام سوار شدن بر کشتیها ناتوان است؟ چرا چشمان ما از دیدن تنهای نحیف و شلاق خورده ی سیاهان ناتوان است؟ چرا زوزه شلاقها و صدای دلخراش نشستن آنها بر تن زنان و مردان سیاه به گوشمان نمی رسد؟ از چه رو نابودی نسل سرخپوستان از یادمان رفته است؟ چرا استرالیا را سرزمینی بکر و بی سکنه برایمان تصویر می کنند که اروپاییان آنرا به تمدن رسانده اند؟ چرا غارت سرمایه های آفریقا و آسیا و آمریکا به فراموشی سپرده شده است؟ نژادپرستی زائده ی کدام تفکراست؟ برتری سفید بر سیاه از میان کدام منطق برآمده است؟

چرا غرب با افتخار تمام روز لغو برده داری را جشن می گیرد؟ اصلا مگر برده داری تمام شده است که اینها بر تابوتش جشن و پایکوبی می کنند؟ ما چرا دنباله رو غرب شده ایم و فراموش کرده ایم که تمدن امروز غرب بر خون میلیونها انسان بی گناه و بر ثروتهای غارت شده ی من و شما استوار شده است؟

امروز باید ظلم غرب بر بشریت را با صدای بلند فریاد زد و از آن برائت جست و دانست که برای پیشرفت باید به دنبال راه تازه ای بود و طرحی نو در انداخت.